“Het idee ontstond na een concert dat ik gaf als duo met toetsenist Julien Noël. Het feit dat ik begeleid werd door een muzikant van dat kaliber, waardoor ik me meer kon concentreren op mijn zang en podiumhouding, gaf me een zeldzaam gevoel van vrijheid op het podium, en zorgde er natuurlijk voor dat ik dit wilde uitbreiden. Het enige wat nog moest gebeuren was het juiste moment vinden...”.
 

Dat moment kwam, en het duo werd een trio met de komst van Sébastien Boisseau op contrabas. Ze trokken naar Studio La Buissonne (niet ver van Carpentras), een mekka voor biologische muziek, meesterlijk geleid door Gérard de Haro, een deskundige en gepassioneerde beoefenaar. De wens was duidelijk en werd door iedereen gedeeld: buiten de gebaande paden van het ritme werken (zonder clicks of drummers, natuurlijk). Een opname die de voorkeur geeft aan stilte en de wetenschap van het detail. En ook al is de tijd kort, we laten ons verrassen: we laten een nummer waar we in geloven los en we nemen een ander nummer op dat niet gepland was. Het plezier van de zanger staat voorop, ik mag me niet vervelen.
 

Dankzij deze verkwikkende puurheid hebben een aantal nummers een nieuw leven gekregen. Dominique vindt zijn liedjes met hernieuwd plezier opnieuw uit, en wij ook. Dit is een nieuwe enscenering van Dominique A's woorden, een nieuwe dramaturgie. Het afwezige gebaar is nog nooit zo afwezig geweest en de stad geniet van een nieuwe stilte. “Omringd door muzikanten van hun soort, heb ik de smaak te pakken gekregen om “gewoon” een zangeres op het podium te zijn, me te concentreren op de voorstelling en de podiumruimte anders en sterker in te nemen, denk ik.
 

Behalve dat Dominique A ook een meedogenloze songwriter blijft, die zich vandaag thema's en verhalen veroorlooft die resoneren met de tijdgeest. Getuige deze drie krachtige nieuwe nummers. La Chemise à Fleurs (Het Bloemenhemd) is een intieme, zelfspottende slag: “Zelfs als ik niet verdrietig ben / Zodra ik zing wordt het onheilspellend / Alle tuinen zijn op wintertijd / Alle paleizen brokkelen af onder het stof / Ik zal geen bloemenhemd dragen / Het is beter om deze bloemen toe te vertrouwen / Aan zonniger mensen dan ik”.
 

Dominique A stelt hier vragen en ondervraagt zonder ooit het poëtische territorium te verlaten. Hij verkent ook onze relatie met de dierenwereld, die verstoord werd tijdens de laatste opsluiting: “De dieren arriveerden / Steeds talrijker / Van de heuvels / Graf en stil (...) Bezorgd keken ze ons recht in het gezicht / Diep in de ogen” (*Les animaux*). Dominique A's suggestieve kracht is zonder twijfel intact.
 

Nog ernstiger en krachtiger, het is onze menselijkheid zelf (in elke zin van het woord) die hij wakker schudt in het gelijknamige nummer: “Ik hield je in mijn armen / Ik zag je spelen in de tuin / Troostte je hoe vaak / Zag je rennen langs de paden / Alles om tot dit te komen / Om je te zien marcheren met je hand omhoog / Brullen alsof we het niet begrepen / Onmenselijke slogans”. Als een duizelingwekkende betovering lijken Dominique's woorden nu gevangen in de geschiedenis. Maar met dit retrospectieve en cruciale dubbelalbum lijkt er een nieuwe bladzijde in het zijne te worden omgeslagen. We kunnen niet wachten op de volgende.